دولاسام ساباق
په مسيح کې نوائي ژوند
۱بيا دې دغ اماله اې خوانديې او وريڼې! زه دې خدائ دې رحمتينې په خاطر دې توس نه غوشتنه کمه چې خپل ځونينه خدائ ته دې ژواندائي او سپيڅليې قربانئ په رانګ چې يغ ته دې مانلې لايقه وي، وير مخته کئ. دا دې توسې رشتينائي او مناسب عبادت دائي. ۲دې دغې دنيو په رانګ مه کيژئي، بلکې پريژدئي چې دې خپلې فکرينې په نوي کول سره خدائ توس بادال کو. بيا و توس وکړائي شئ چې دې خدائ اراده وپيژانئ او اغا څه چې شه، دې مانلې لايق او پيره دي، وپيژانئ.
۳دې يغ فاضل دې مخه چې موته روکړل شوائي دائي، زه توس ار يوه ته يايمه چې خپل ځون لکه څرنګې چې ويس يئ، په دا نه چګ مه ګاڼئ. بلکې عاجز ګرځئ او دې يغ ايمون دې اندازې دې مخه چې خدائ توس ار يوه ته ديرکړائي دائي، فکر وکئ. ۴لکه څرنګې چې دې ميژ په سيرات کې ډير غړي دي او دې ټولې غړيې کور يو ړانګ نه دائي، ۵بيا ميژ چې ډير يي، خو په مسيح کې يو سيرات يي او دې يوه بل غړي يي.
۶ميژ بايد دې يغې مختلفې نعمتينې نه چې خدائ روته په خپل فاضل روکړي دي کور وخلي، که چيرې اغا دې خدائ دې پيغام راساول وي، نو اغا بايد په خپل ايمون سره سار ته وراساوي. ۷که خيذمات کړل وي، بيا بايد خيذمات وکي. که اغا تعليم ويرکاول وي، بيا بايد تعليم ويرکي. ۸که اغا دې نورې اڅاول وي، بيا بايد ويې اڅاوي. که چيرې دې مالي مراستې ويرکاول وي، بيا دې سخاوت دې مخه يې ويرکي، که چيرې دې مشرئ نعمت وي بيا په کوشش سره يې وکي، که چيرې دې مهربونئ کړلې نعمت وي، بيا په خواشولئ سره راحم وکي.
۹دې توسې مينه دا رشتيني او سيچه وي. دې بدې نه کرکه کئ او په نيکئ کې ټينګ ودارئي. ۱۰يو دې بل سره دې ورور ولئ مينه کئ او ار يو دا په خپل ځون نه زيوت دې نورې دراناوائي وکو. ۱۱په خپله چار کې سستي مه کئ او په روحاني شاوق سره دې تيشتن خيذمات کئ. ۱۲دې توسې ايله دا توسې خواشول سوتي، په مصيبت کې صابر او زغم ولرئي او ار وخت داعو کئ. ۱۳دې محتاجې ايماندورونې سره مراسته کئ او ولما سوتينکيې پنډيژئي.
۱۴څوک چې توس ځاوروي، دې يغې دې پوره براکات غوړئي، نه لعنت. ۱۵څوک چې خواشول وي، بيا خواشولي ورسره کئ او څوک چې ژوړي، بيا ورسره ژاړو کئ. ۱۶يو دې بل سره په يوه ژاغ کې ژوند کئ. مغرور مه ګرځئ، بلکې دې ټيټ مقام لرينکي خالکې سره ملګرتيا کئ. خپل ځون ويشور مه ګڼئ.
۱۷دې بدئي په بادال کې دې چا سره بدي مه کئ. خو خيال کئ چې اغا کورينه بايد وکئ چې دې ټولې په نظير کې شه وګاڼل شي. ۱۸ترڅو پره چې کيدائي شي او په توسې پرې تعلق ولري، بيا دې ټولې خالکې سره په صولحه کې ژوند تيراوئي. ۱۹ګرونې دوستونې، ايڅکله خپل بادال مه وخلئ، بلکې اغا دې خدائ قهر او غضاب ته پريژدئي، دې ځکه چې دې خدائ په کلام کې ليکل شوي دي:
تيشتن يائي، ”بادال وخاستل دې مو کور دائي، زه و بادال وخلمه.“
۲۰دې دغ په ځوئي ليکل شوي دي:
که چيرې دې تو ديشمن وژائي وي، بيا يغ ته خواروک ويرکه چې ويې خوري، که چيرې تژائي وي، بيا يغ ته يبه ويرکه چې ويې تشي په دا کور و ته دې يغ په سار بندې يور بل کې او تيشتن و توته اجر ديرکو.
۲۱مه پريژده چې بدي دربندې غالبه شي، بلکې دې نيکئ په وسيله په بدئي بندې بارائي ترلوسه که.